ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ 1
Ζούμε μαζί
Ι. Οι άλλοι κι εγώ
1. Οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, συμμαθητές, ομάδες συνομηλίκων
Από τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν πολλοί μαζί σχηματίζοντας τις πρώτες μικρές κοινωνίες. Ενωμένοι με αυτό τον τρόπο ήταν πιο εύκολο να βρίσκουν την τροφή τους, να αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους αλλά και τις δυσκολίες που παρουσιάζονταν.
Σήμερα οι άνθρωποι συμβιώνουν στην οικογένεια, στη γειτονιά, στο σχολείο, στην πολυκατοικία. Συνεργάζονται και δημιουργούν, βοηθούν ο ένας τον άλλο, μοιράζονται τη χαρά και τη λύπη τους.
Σήμερα οι άνθρωποι συμβιώνουν στην οικογένεια, στη γειτονιά, στο σχολείο, στην πολυκατοικία. Συνεργάζονται και δημιουργούν, βοηθούν ο ένας τον άλλο, μοιράζονται τη χαρά και τη λύπη τους.
2. Κρίσεις και προβλήματα
Η γκρίνια
Άλμπουμ: Τυρκουάζ © 2016 Minos - EMI SA
Στίχοι-Μουσική: Μαρία Κηλαηδόνη
Ερμηνεία: Μαρία Κηλαηδόνη
Άλμπουμ: Τυρκουάζ © 2016 Minos - EMI SA
Στίχοι-Μουσική: Μαρία Κηλαηδόνη
Ερμηνεία: Μαρία Κηλαηδόνη
3. Αγάπη, φροντίδα, συγγνώμη
ΙΙ. Ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη
1. Ο καλός ποιμένας
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας γίγαντας που είχε ένα ωραίο σπίτι με υπέροχο κήπο. Στον κήπο υπήρχαν όλων των ειδών τα δέντρα, γεμάτα με γλυκύτατους καρπούς. Υπήρχαν επίσης πολλά λουλούδια με ευωδιαστά αρώματα και υπέροχα χρώματα. Όταν ο γίγαντας έλειπε τα παιδιά χαίρονταν πολύ να παίζουν στον κήπο του.
Ξαφνικά, ένα απόγευμα γύρισε ο γίγαντας μετά από πολύ καιρό απουσίας. Βλέποντας τα παιδιά μέσα στον αγαπημένο του κήπο, θύμωσε πάρα πολύ. Άρχισε να κουνάει τα χέρια του δυνατά και να φωνάζει: «Φύγετε γρήγορα από δω! Ο κήπος είναι δικός μου! Μόνο δικός μου!» Τα παιδιά τρόμαξαν πολύ και το έβαλαν στα πόδια. Ο γίγαντας, αφού έχτισε έναν τεράστιο τοίχο γύρω από τον κήπο του, κρέμασε και μια επιγραφή στην πόρτα που έλεγε; «Οι παραβάτες θα διώκονται». Έτσι τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίξουν πια εκεί.
Ξαφνικά, ένα απόγευμα γύρισε ο γίγαντας μετά από πολύ καιρό απουσίας. Βλέποντας τα παιδιά μέσα στον αγαπημένο του κήπο, θύμωσε πάρα πολύ. Άρχισε να κουνάει τα χέρια του δυνατά και να φωνάζει: «Φύγετε γρήγορα από δω! Ο κήπος είναι δικός μου! Μόνο δικός μου!» Τα παιδιά τρόμαξαν πολύ και το έβαλαν στα πόδια. Ο γίγαντας, αφού έχτισε έναν τεράστιο τοίχο γύρω από τον κήπο του, κρέμασε και μια επιγραφή στην πόρτα που έλεγε; «Οι παραβάτες θα διώκονται». Έτσι τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίξουν πια εκεί.
ΙΙΙ. Ιστορίες από την Καινή Διαθήκη
1. Ένας πατέρας γεμάτος αγάπη (η παραβολή του Ασώτου ή του σπλαχνικού πατέρα)
Ανάμεσα στα πλήθη που ακολουθούσαν τον Ιησού για να τον ακούσουν να μιλάει ήταν και οι αυστηροί Φαρισαίοι. Αυτοί σαν φανατικοί υποστηρικτές του Μωσαϊκού Νόμου που ήταν, δεν έβλεπαν με καλό μάτι ότι γύρω από τον Ιησού μαζεύονταν τελώνες και άλλοι άνθρωποι που δεν τηρούσαν τον Νόμο. Έλεγαν μεταξύ τους και κατηγορούσαν τον Ιησού: «Αυτός ο άνθρωπος κάθεται και τρώει με αμαρτωλούς». Τότε ο Ιησούς για να δείξει ότι ήρθε για όλους τους ανθρώπους και κυρίως για τους αμαρτωλούς είπε αυτή τη μικρή ιστορία.
Από την ελληνική ποίηση
Νίκος Καββαδίας, Οι προσευχές των ναυτικών
Οι Γιαπωνέζοι ναυτικοί, προτού να κοιμηθούν,
βρίσκουν στην πλώρη μια γωνιά που δεν πηγαίνουν άλλοι κι ώρα πολλή προσεύχονται βουβοί, γονατιστοί μπρος σ’ ένα Βούδα κίτρινο που σκύβει το κεφάλι. Κάτι μακριά ως τα πόδια τους φορώντας νυχτικά, μασώντας οι ωχροκίτρινοι μικροί Κινέζοι ρύζι, προφέρουνε με την ψιλή φωνή τους προσευχές κοιτάζοντας μια χάλκινη παγόδα που καπνίζει. Οι Κούληδες με την βαριά βλακώδη τους μορφή βαστάν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου, κι οι Αράπηδες σιγοκουνάν το σώμα ρυθμικά, κατάρες μουρμουρίζοντας ενάντια του θανάτου. Οι Ευρωπαίοι τα χέρια τους κρατώντας ανοιχτά, εκστατικά προσεύχονται γιομάτοι από ικεσία και ψάλλουνε καθολικές ωδές μουρμουριστά, που εμάθαν όταν πήγαιναν μικροί στην εκκλησία. Και οι Έλληνες, με τη μορφή τη βασανιστική, από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν, το σταυρό τους κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή « Πάτερ ημών...» το μακρουλό σταυρώνουνε λερό προσκέφαλό τους. Γιώργος Θέμελης, Θέλουν τα μάτια να σε δουν (απόσπασμα)
…Θέλουν τα μάτια να σε δουν,
Να σε χορτάσουν Θεέ μου, θέλουν Δίχως καθρέφτισμα και συγνεφιά. Θέλουν τα μάτια να σε δουν, Τα χέρια μου να σε κρατήσουν. Κατάματα, κατάσαρκα…. |
Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Η προσευχή του ταπεινού
Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά σου λέω την προσευχή μου.
Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου. Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι. Την πίκρα μου τη βάστηξα. Μου δίνεις και την ξένη. Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω. Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω. Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα. Στην πόρτα μου άλλος δε χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα. Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει. Άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει. Έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι. Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ. Τώρα δεν έχω τίποτα, να διώξω ή να κρατήσω. Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ ’ναι τέτοια ελπίδα. Ευδόκησε ν’ αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω… Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα. |
Γκρεμίζοντας τους τοίχους...