Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967 γράφεται μια κατάμαυρη σελίδα στην ιστορία της πατρίδας μας. Γραμμένη απ’ αυτούς, που πάντα με τη βοήθεια των ξένων δυναστεύουν τον πολύπαθο τόπο μας. Μια ομάδα μικρόψυχων αξιωματικών επέβαλε στη χώρα μας την εγκαθίδρυση στυγνού τυραννικού καθεστώτος.
Γεώργιος Παπαδόπουλος
Στ. Παττακός, Γ. Παπαδόπουλος,
Ν. Μακαρέζος
Η Βουλή περικυκλωμένη από τεθωρακισμένα
Σύμβολο της Χούντας
Μεγάλη αιμάτινη πληγή στο κορμί της πατρίδας τούτη η περίοδος, όπου ο φασισμός σκέπαζε τα πάντα. Κατέλυσαν τις συνταγματικές ελευθερίες. Ακύρωσαν βασικά άρθρα του συντάγματος. Φίμωσαν τον τύπο. Χιλιάδες πατριώτες, αγωνιστές της δημοκρατίας, στέλνονταν εξορία στα ξερονήσια: στη Μακρόνησο, τα Γιούρα, τη Λέρο. Εκεί που δεν ήξεραν αν θα ξανάβλεπαν τη μάνα τους και τα παιδιά τους. Ο λαός υπέφερε.
Τότε όμως και όταν φαινόταν ότι τίποτα δε θα μπορούσε να κλονίσει τη δικτατορία, έγινε το θαύμα. Ένα από εκείνα τα θαύματα που μονάχα σε τούτο το λαό είναι γνώριμα. Αρχίζουν οι πρώτες προσπάθειες ανατροπής της Χούντας. Στις 13 Αυγούστου 1968, γίνεται απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου απ’ τον Αλέξανδρο Παναγούλη. Ο ίδιος, λίγο πριν την αποτυχία της προσπάθειάς του, είχε πει στους συντρόφους του:
– Ξεχάστε τη λέξη «φόβος». Κι αν με σκοτώσουν ή με πιάσουν, εσείς θα συνεχίσετε τον αγώνα τραγουδώντας.
Στο μεταξύ στο εξωτερικό, μορφές των γραμμάτων και των τεχνών, διαμαρτύρονται και ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια. Ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας, ο Γιώργος Σεφέρης, λέει:
– Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό στον οποίο οδηγεί η καταστροφή που κάλυψε τον τόπο. Η ανωμαλία αυτή πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επίταξη.

Και η μεγάλη μας τραγωδός Άννα Συνοδινού:
– Μια παράκληση γεμίζει την καρδιά μου και η φωνή μου απευθύνεται σ’ όλους τους Έλληνες και ξένους που πιστεύουν στο δημιουργικό, ελεύθερο βίο. Βοηθήστε να αποκατασταθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να ξαναρχίσει η ελεύθερη ζωή.
Η πρώτη φοιτητική εξέγερση έγινε στις 14 του Φλεβάρη του 1972 στο Πολυτεχνείο, σαν αντίδραση σ’ ένα σκληρό μέτρο που εξήγγειλε η Χούντα. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, μπήκε στο Πολυτεχνείο και συνέλαβε 11 φοιτητές, τους οποίους οδήγησαν σε στρατώνες, αφού τους ανάγκασαν να διακόψουν τις σπουδές τους.

Άλλη μια έκρηξη έγινε στις 23 του Φλεβάρη στη Νομική. Άντρες της Χούντας επιτέθηκαν με ιδιαίτερη σκληρότητα και κακοποίησαν φοιτητές και φοιτήτριες.
Και φτάνουμε στο αποκορύφωμα των αντιστασιακών ενεργειών, το Νοέμβρη του 1973, με τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου και την εξέγερση των φοιτητών.
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973
Τη μέρα αυτή αρχίζει το τριήμερο του μεγάλου ξεσηκωμού. Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών αποφασίζουν κατάληψη. Το μεσημέρι η αστυνομία κυκλώνει το Πολυτεχνείο, ενώ οι φοιτητές γράφουν τα πρώτα συνθήματα: «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» - «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ» - «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973
Οι φοιτητές με τα μεγάφωνα καλούν τον κόσμο να τους συμπαρασταθεί. Ο αγώνας φουντώνει. Το πλήθος, μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο, πυκνώνει. Ποτάμια λαού απ’ όλα τα μέρη της Αθήνας καταφθάνουν εκεί. Οι αστυφύλακες χωρίς να το κατορθώνουν, όσες μεθόδους κι αν χρησιμοποιούν, συνιστούν στον κόσμο να φύγει.
Οι φοιτητές της Σχολής Μηχανολόγων φτιάχνουν ραδιοσταθμό. Οι φωνές ενός φοιτητή και μιας φοιτήτριας δονούν την ατμόσφαιρα.

«Εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων».
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973
Πλήθος λαού κατεβαίνει στο Πολυτεχνείο. Εργάτες από τα Μέγαρα, από την Ελευσίνα. Φοιτητές από την Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη, μαθητές γυμνασίων. Στην Πατησίων πια με δυσκολία περνούν τα αυτοκίνητα και τα τρόλεϊ. Στους δρόμους προκαλούνται συγκρούσεις αστυνομίας και διαδηλωτών.
Όμως ο φασισμός έχει στη διάθεσή του τα όπλα, τα θωρακισμένα οχήματα και τα τανκς. Προσπαθεί μ’ αυτά να τρομοκρατήσει το λαό, τους διαδηλωτές, να εξουδετερώσει τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Πολυτεχνείου.
Η αστυνομία ζητάει τη διασφάλιση της τάξης με τμήματα πεζικού και τεθωρακισμένα. Τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές ψάλλουν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν: «Ο στρατός μαζί μας» - «Όχι αίμα αδελφικό» - «Στρατός και λαός μαζί». Τα μεγάφωνα λένε: «Είμαστε άοπλοι, είμαστε Έλληνες, αδέλφια μας φαντάροι δε θα μας χτυπήσετε».
Και ξαφνικά, στις 3 το πρωί, ένα τανκ, με την κάνη στραμμένη ολόισια στην καρδιά της πατρίδας. Η πόρτα πέφτει κάτω από τη δύναμη του σιδερένιου οχήματος. Μαζί της και τα τρία παιδιά που ήταν στο κιγκλίδωμα.
Οι φοιτητές τρέχουν προς τα κτήρια. Μπαίνουν μέσα στρατιώτες και αστυνομικοί. Πυροβολισμοί, φωνές, συνθήματα, βρισιές, σειρήνες…
Το αθάνατο πνεύμα της Δημοκρατίας ζυγιάστηκε μαζί με τα τανκς. Βάρυνε η Δημοκρατία.
Οι χουντικοί εκτέλεσαν ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα στην πόλη του Περικλή
που έδωσε σ’ όλο τον κόσμο τα φώτα της Δημοκρατίας και διακήρυξε την ύψιστη αξία της ανθρώπινης ελευθερίας.
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης.
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος.
Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Καρέζη & Νίκος Δημητράτος,
«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ», 1974.
Το βίντεο αυτό μας το έστειλε η Στέλλα από το ΣΤ2